SABRÁS QUE NO TE AMO

Sabrás que no te amo y que te amo
puesto que de dos modos es la vida,
la palabra es un ala del silencio
el fuego tiene una mitad de frío.

Yo te amo para comenzar a marte,recomenzar el infinito
y para no dejar de amarte nunca:
por eso no te amo todavía.

Te amo y no te amo como si tuviera
en mis manos las llaves de la dicha
y un incierto destino desdichado.

Mi amore tiene dos vidas para amarte.
Pore eso te amo cuando no te amo
y por eso te amo cuando te amo.

,de Pablo Neruda

Θέλω ακόμα μια βόλτα στου αιγαίου το γλυκό θαλασσί..
θέλω ακόμα μια βόλτα στης ζωής μας τα μεγάλα γιατί,
θελω ακόμα μιαβόλτα να κάνουμε μαζι..
θέλω ακόμα μια στροφή να χορέψουμε μαζί
θέλω ακόμα ένα καφέ στο ξημέρωμα ...
στο μπλέ
θελω ακόμα μια βόλτα εχουμε ζήσει τόσα μαζί
.. θελω να φεύγω μόνη και να γυρνάμε μαζι...

s'agapaw ..εγραψε κάποιος στο παράθυρο ενος λεοφωρείου
τι αραγε να εννοουσε ?
τι αγαπαμε ? τι απο ολά?
τοοοση προσφορα για αγαπη και τοοοοση ζήτηση
τοσες στιγμες..ποιες να διαλεξεις για να ζησεις
και ποιες να αποριψεις ?
ποιους να δυσαρεστεισεις και ποιους να ευχαριστησεις?
και συ ?εσυ τι μερος παιρνεις σε σ αυτο το συνοθιλευμα στιγμων? εχεις προτιμήσεις ετσι δεν ειναι ..??εχεις θέλω ετσι δεν ειναι? ..καπου καπου ξεχνας να τα φωναζεις αλλα και αυτα ..υπάρχουν ετσι δεν ειναι ?
δεν ξερω.. αληθεια..σου λεω ! δεν γνωρίζω,δεν γνωριζω και ισως ποτε να μην μαθω ποιο το τιμημα τον στιγμων που χανουμε ..της ζωής που θα μπορουσαμε να είχαμε επιλέξει,
κάποιος καποτε ειπε ..γεννιομαστε με την δυναμικη να κανουμε πολλά πραγματα
να γίνουμε πολλοι ανθρωποι ..και μετα αρχίζει η απορριψη....
μια διαρκής απόρριψη με κατάληξη
στον εναν αυτο και μοναδικο ανθρωπο που ειμαστε μεχρι το τέλος..εναν και μοναδικό άνθρωπο που προκειπτει μονο απο τις επιλογες του
επιλογές αποδοχής και να απορρίψης...καταλήγουμε δεν γεννιόμαστε ..καταλήγουμε να εκτιμαμε..καταλήγουμε να αγαπάμε...να δινουμε ..να παιρνουμε
να παιρνουμε..να παιρνουμε...
..ολα φαινονται στο τέλος τιποτα δεν ξεκινα ξεκαθαρο
ολα στο τελος...

στο τέλος καταλήγουμε..
φιλία

I cant smile without you

You came along just like a song
And brighten my day
Who would of believed that you where part of a dream
Now it all seems light years away

And now you know I cant smile without you
I cant smile without you
I cant laugh and I cant sing
Im finding it hard to do anything
You see I feel sad when your sad
I feel glad when youre glad
If you only knew what Im going through
I just cant smile

Now some people say happiness takes so very long to find
Well, Im finding it hard leaving your love behind me

besame besame mucho.....

Bésame, bésame mucho
Como si fuera esta noche la última vez
Bésame, bésame mucho
Que tengo miedo tenerte, perderte después

Quiero tenerte muy cerca
Mirarme en tus ojos, verte junto a mí (...estar junto a tí)
Piensa que tal vez mañana
Yo ya estaré lejos
Muy lejos de tí

Piensa que tal vez mañana
Yo ya estaré lejos
Muy lejos de tí

ena tragoudi pou tragoudithike poly se kathe stigmh aytou tou erasmus se kathe sxedon sokaki....

σημερα γιορταζεις....!!!

que vuelvas atrás

otra noche que no estas aquí
que sepas como me duele por dentro
tengo queja amarga en los labios

Es que te quiera
que mas decirte

que vuelvas atrás te pido con dolor
un corazón que solo late para ti
no tardes

Estas en mi pensamiento estas por todas partes para mi
eres mi amor pero estas en otra parte
Te has llevado la risa y el corazón
se ha convertido recuerdo cada vistazo
cada vistazo

Δανείζομαι και αντιγράφω από το καταπληκτικό blog της Λένας ¨Η ζωή, το σύμπαν και τα πάντα…"

January 27th, 2007 at 2:55 am (Barcelona)

Πολλές φορές μου φαίνεται η ζωή στη Βαρκελώνη να κάνει κύκλους. Μοιάζει σαν να έχει εποχές, σεζόν, με διαφορετικά ορόσημα στην κάθε μία. Κάθε χρονιά τα ίδια φεστιβάλ: Φεστιβάλ Ασιατικού Κινηματογράφου, Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ, Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Κινηματογράφου, Φεστιβάλ Τζαζ. Κάθε χρονιά οι ίδιες εκδηλώσεις: Ο μαραθώνιος πρίν τα Χριστούγεννα, τα περίπτερα με τα προϊόντα από τοπικές βιοτεχνίες στο Portal del Angel, η έκθεση βιβλίου στο Paseo de Gracia. Κάθε χρονιά οι ίδιες γιορτές: La Merce, San Joan, San Jordi. Κάθε χρονιά και μάλιστα πάντα γύρω στις ίδιες ημερομηνίες, οι ίδιες εκθέσεις στον εκθεσιακό χώρο στο Montjuïc, στην Pl. Espanya: Η Bread and Butter Barcelona, η GSM, η Pasarela Gaudi…

Κάθε χρονιά η πόλη γεμίζει με τις ίδιες αφίσες και ανακοινώσεις περίπου στα ίδια χρονικά διαστήματα και χρονικά “σημεία” με την προηγούμενη χρονιά. Κάθε φορά λέω ότι θα πάω στις εκδηλώσεις και κάθε φορά καταλήγω να το αναβάλω για την επόμενη. Κάθε χρονιά αναρωτιέμαι αν την επόμενη θα βρίσκομαι εδώ.

Ο χρόνος και η ζωή στην πόλη αποκτάνε έτσι έναν περιοδικό χαρακτήρα. Οι εκδηλώσεις που πάνε κι έρχονται, τα φεστιβάλ που πάνε κι έρχονται, οι γιορτές που πάνε κι έρχονται… όλα φαίνεται να είναι μια επανάληψη του παρελθόντος, όλα φαίνεται να είναι ένα διαρκές deja vu, χωρίς, όμως, - τί περίεργο! - ποτέ να είναι πανομοιότυπα. Κι όμως, η ομοιότητα είναι αρκετή. Αρκετή για να δημιουργήσει μέσα στο μυαλό σου κάτι σαν χρονικό χάρτη, κάτι σαν αίσθηση προσανατολισμού που να σε κάνει να διαισθάνεσαι τί γεγονός βρίσκεται στα πρόθυρα του να συμβεί, που να σε κάνει να μην ξαφνιάζεσαι όταν βλέπεις τις αφίσες που το ανακοινώνουν, που σε κάνει σχεδόν να χαίρεσαι σαν να βλέπεις κάποιον συμπαθή γνωστό όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ήρθε η εποχή μιας συγκεκριμένης εκδήλωσης.

Η Βαρκελώνη είναι ένας οικοδεσπότης. Οι εκδηλώσεις πάνε κι έρχονται, δημιουργώντας περισσότερη “φασαρία” στα προεόρτιά τους παρά κατά τη διάρκειά τους, με την κάθε εκδήλωση να σου δίνει την αίσθηση του να παρακολουθείς μια φούσκα που φουσκώνει, φουσκώνει, φουσκώνει… και ξαφνικά σκάει, σαν να μην ήταν ποτέ εκεί. Ευχαριστεί την πόλη για τη φιλοξενία της και… του χρόνου πάλι! Οι εκδηλώσεις πάνε κι έρχονται. Και οι άνθρωποι πάνε κι έρχονται. Είναι πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο του χαρακτήρα της Βαρκελώνης αυτό. Εράσμους. Τουρίσμους. Τυχοδιοκτίσμους. Εκθέσεις. Συνέδρια. Φεστιβάλ. Η Βαρκελώνη είναι ένας τεράστιος ξενώνας. Πανέμορφος. Υπερσύγχρονος. Αλλά ξενώνας. Οι άνθρωποι πάνε κι έρχονται, όλα παρέρχονται, τίποτα δεν μένει. Πάντα ρή κλπ. A rolling stone catches no moss, που λένε. Αλλά και να χτίσεις σπίτι πάνω σε ορμητικό ποτάμι, δεν γίνεται.